Daar lig je dan, in je oude vertrouwde bed: hetzelfde bed waar je zolang naast je man hebt geslapen met wie je meer dan 60 jaar getrouwd bent geweest. Hetzelfde bed waar ook jouw lieve man ruim een maand geleden lag opgebaard: hij stierf totaal onverwacht.
Je kinderen besloten je niet te vertellen dat je weduwe was geworden omdat het je mogelijk onnodig onrustig zou maken. Eén van je dochters verwoordde dit heel mooi: ‘in mama’s kleine wereld is er geen ruimte voor de dood.’ Ik begreep dit volledig en ging daarin mee.
Hij kwam bijna elke dag op bezoek en als je hem zag rende je bijna op hem af zo blij was je. Jouw hand in die van hem…
Een klein jaar geleden kwam je op de Arcade wonen en het begin was zeker niet makkelijk; Alzheimer en een nieuwe omgeving blijken een slechte combinatie. Na een paar weken leerde ik je beter kennen, mede door de informatie die ik van je man en kinderen kreeg. Langzaamaan vond ik ‘sleutels’ die op jouw ‘sloten’ pasten en de deur naar jouw grote liefdevolle hart opende zich opeens.
Als ik vroeg of ik je een knuffel mocht geven, gingen je armen wijd open; als ik ‘mag ik dan bij jou’ voor je zong, dan troostte je mij en zei je dat ik bij jou mocht schuilen. En als jij voorging in gebed dan was er altijd aandacht voor zieken of hen die het moeilijk hadden. Op een gegeven moment mocht ik zelfs bij je in bed komen liggen als jij je verlaten voelde. Toen ik dat doorhad, verstilde je onrust en liet je me meer en meer toe. Jouw hand in die van mij…
Niet lang nadat je man gestorven was, ging het snel bergafwaarts met je gezondheid en je kinderen vroegen zich af of jij hem wellicht tóch miste… In die kwetsbare periode, noemde je soms zijn naam, en toen je niet meer uit bed kwam, bleef je hand maar omhooggaan: zag je hem al staan in het Licht, verlangde je zo naar hem dat je hart wellicht gebroken was? We besloten in die laatste fase van jouw leven te vertellen dat hij je al was voorgegaan en ondertussen weken je kinderen geen moment van je zijde. Zij waren er voor jou met diezelfde liefde en aandacht die jij hen in hun leven gegeven hebt. Jouw hand in die van hen…
Tijdens jouw uitvaart dankte jouw familie mij en mijn collega’s voor de liefdevolle zorg. En mag ik jou bedanken voor het vertrouwen in mij. Want geen enkel boek of opleiding leerde me wat jij mij gaf: dat met onvoorwaardelijke Liefde met de hoofdletter L en aandacht zoveel meer lukt bij mensen met een vorm van dementie als je ervoor openstaat! Zoals jij dit doorgaf aan jouw kinderen, geef ik dit weer door aan mijn collega’s en alle betrokkenen met wie ik te maken heb in mijn werk, opdat we mensen zoals jij nóg beter gaan begrijpen.
Jullie handen nu voor altijd samen…
Marie-Louise Noltee, woonzorgbegeleider in de Arcade in Ermelo